De blokkade

N.A.V. schrijfopdracht #274 op Sol

Er is een blokkade op de autosnelweg. De file duurt langer dan gewoonlijk. Ze weten niet precies waar het nu voor is, er zijn tegenwoordig zo veel burgerprotesten dat Billy en Bollie er zich niet druk meer over maken. Op de autoradio is enkel slechte muziek te horen, ze hebben geen CD’s meegenomen en daarom schakelt Bollie de zender maar uit. Billy en Bollie houden wel van flauwe groentegrappen en daar vullen ze hun tijd wat mee. ‘Het is groen en zoeft van een berg? Een skiwi. Haha.  Het is groen en heel erg vrolijk? Slalalalala. Haha. Het is een groen en springt door het bos? Een dophertje. Haha. Het is paars en het werkt in een restaurant? Een obergine. Haha. Het is groen en kan niet zinken? Andrijvie. Haha. Het is wit en vormt ontploffingsgevaar? Een BOEMkool. Boem, boem. Haha. Het hangt in een boom en het zingt: ik ben geen appeltje, ik ben geen appeltje? Een zotte peer met een persoonlijkheidsstoornis. Haha.’ Hoewel ze de grappen al tijden kennen, lachen ze zich een bult tot Billy en Bollie de reusachtige, automobielverslindende ananassen op zich af zien komen, gevolgd door een kudde woest geworden bananen. Een ramp voltrekt zich. Mensen en auto’s worden voor de ogen van de twee vrienden verslonden door tropisch fruit.

Billy en Bollie springen uit hun wagen, zoeken zich als hazen zigzaggend een uitweg door de chaos, hup een weiland in, weg van het gevaar en ze rennen voor hun leven. Ze zijn nog nooit zo bang geweest. Ze lopen en lopen, er is geen tijd om wat te vragen en te zeggen, ze negeren de pijn in hun milt en ze blijven maar rennen en rennen. In hun kielzog twee bananen die er duidelijk op uit zijn om hen te pakken te krijgen. Aanvankelijk lijkt het erop dat ze hun achtervolgers van zich af kunnen schudden, maar de bananen winnen steeds meer terrein. Billy en Bollie lopen nu in de Burgemeester-De-Vlaminckstraat. Ze naderen het jeudhuis. Billy bonkt de deur open. ‘Vlug,’ zegt hij tegen Bollie. Ze stormen de kelder in, sluiten de deur, barricaderen de deur met een kast en laten zich dan uitgeput op de bank in de hoek vallen. Zwaar doorhijgend van het harde lopen zitten ze een tijdje op de bank, ze zien bloedrood, het zweet gutst van hen af en het dringt nauwelijks tot hen door waar ze zojuist aan ontsnapt zijn. ‘Dit is waarschijnlijk de allereerste blokkade van genetisch gemanipuleerd fruit die wij hebben meegemaakt,’ zegt Billy bedenkelijk tegen Bollie. ‘Juist,’ zegt Bollie. ‘En wij hebben het overleefd.’ De twee vrienden kijken elkaar stralend aan en bezegelen hun redding met een wederzijdse omhelzing. Op dat moment rollen ze van de bank af. Nooit hebben ze zich afgevraagd waarom de bank in de hoek stond en waarom ie zo harig was. Ze hebben er ook de kans niet toe gekregen.

(🤫 Het was kakikleurig, het was stout, het stond in de hoek, het was genetisch gemanipuleerd, het was vliegensvlug en het at twee brave jongens op. 😝)

Ik ben opgestaan vandaag. Dit keer zonder paniek. Zonder precies te weten waarom tikte ik me uit de vrieskoffer. Het was een vet-impuls, denk ik. Mijn vetreserves zijn altijd al te klein geweest. Ze hebben dat genetisch vastgesteld. Ik heb te weinig opslagcellen. Sommige mensen zijn als beren, enkelen als schildpadden, ik ben misschien een soort bosmarmot.

Terwijl de anderen rustig verder sliepen, stommelde ik het slaapvertrek uit om de keuken op te zoeken. De algendrankjes uit de koelkast liet ik links liggen. De havermout leek me een beter idee. Met behulp van wat melkpoeder en wat suiker maakte ik er een papje van. Ik at tot ik warm werd.

Toen ik me voldoende gesterkt voelde, trok ik naar de computerkamer. Ik schrok toen ik de data raadpleegde. Nooit gedacht dat ik het zeventig lichtjaren zou kunnen uithouden zonder eten of drinken, een persoonlijk record! Nog dertig lichtjaren te gaan voor we onze bestemming zouden bereiken.

Ik moest terug. Als je tussen twee bestemmingen in wakker wordt, is er maar zuurstof voor een uur. Ik kan niet verklaren waarom het me onverschillig liet hoeveel tijd ik nog kon ademen. Misschien was ik op zoek naar zingeving of op z’n minst een reden voor mijn bestaan. Je bent behoorlijk groggy als je na enige jaren wakker wordt in een ongekend magnetisch veld. Het is een aanslag op bioritme en oriëntatie, je spieren werken nauwelijks mee, en het stelt de startup van je brains behoorlijk op de proef. Het was een wonder dat ik wist wie, wat en waar ik was. Mijn impulsen stuurden me naar de databank. De zoekmachine schonk me een fotoalbum van ons team. Gezichten en namen vulden mijn herinneringen. Wat ik in mijn geest beleefde stak schril af met de kille stilte in de computerkamer. Nu wist ik weer waarom ik terug moest naar de slaapvrieszaal. Over dertig jaar zouden we weer samen zijn. Het zijn altijd mensen. Mensen waar we voor leven of sterven, of door vuur of ijs willen gaan. De gedachte riep de dichter in me op.  Ik surfte naar het logboek en schreef er een haiku in: 

“Dertig lichtjaren

Eenzaamheid en duisternis

Korte dag van hoop”

Het typen van de woorden ging vlot, maar toen ik opstond zakte ik door mijn benen. Ik voelde me genoodzaakt om me al kruipend voort te bewegen. Door een raampje zag ik een verbuiging van de sterren. Misschien naderden we een transitie-zone of waren we dicht bij een deformatiedriehoek. Het kostte me wat moeite, maar de hoop op weerzien gaf me perspectief en dat maakte dat ik het kon opbrengen om me in de smalle, koude bewaarkist te hijsen. Vlak voordat ik me voelde bevriezen bedacht ik dat de afwas er nog stond. Daar was de dag helaas te kort voor geweest.

#Genre-medley #HansEnGrietje

Denk er het volgende muziekje bij... 

Oké? Hier komt het: 

#Sprookje

Er was eens een moeder die onvoldoende middelen had om haar kinderen te voeden. Ze bracht haar Hansje en haar Grietje naar een omgehakt bos - in die tijd waren alle bossen omgehakt en door de klimaatverandering gewijzigd in woestenijen - met het doel hen te redden. Ze zei het met niet zoveel woorden, maar in haar hart leefde de hoop dat zij zich daar zelf zouden omscholen tot rover. Zij wilde zelf niet meer leven, maar wie was zij dat zij mocht beslissen over het lot van haar nakomelingen? De vrouw ging naar huis, bereidde een sobere maaltijd en dronk het gif van Frankrijk waar haar man eerder aan bezweken was.

#Sci-fi

Het papillenprogramma helpt je met eten. Ze programmeerde haar papillen op aardappelen met knoflook. Het smaakte haar voortreffelijk hoewel de maaltijd nog steeds bestond uit de stoffelijke resten van haar recent overleden ouders.

#Gothic 

De knoflooksmaak zou haar beschermen. Ze at er extra veel van voordat ze naar boven ging. Vampie kon haar niets maken. Op de zolder stond de kist. Ze zou hem openen na middernacht. Voor alle zekerheid nam ze ook een kruisbeeld mee.

#Thriller

Ze klom de trap op, met een hand op de leuning die steeds meer aan kracht verloor… *MuziekjeMetGillendeVioolsnaren*

#Chicklit

Ze was amper boven en hij stond haar al op te wachten. Ze stortte zich in zijn armen voor de eeuwigheid.

#Detective

‘De doodsoorzaak van de twee kinderen is eenvoudig: Uitdroging. Maar dat van de vrouw ligt wat ingewikkelder.’

‘Sherlock, de vrouw heeft aardappelen en knoflookbollen gegeten.’

‘Daar kan het onmogelijk aan liggen, Watson. Nee maar! Jeetje. Ze heeft ook pesticiden gedronken. Kijk maar naar de fles. Zie je wel: het is geen biologische Bordeaux.’

#Spaghettiwestern

Goede Hans, Slechte Griet en de Lelijke Houthakker gooiden vier grote jutezakken met groene dollars op de keukentafel. Fijn, dacht de vrouw, ze hebben eindelijk ook eens aan mijn deel gedacht. Ze roosterde een jakhals aan het spit, grilde een paar maiskolven, bakte een paar aardappelen in de knoflookboter, schonk hen Schotse whisky, bracht De Goede en De Slechte naar bad en ging met De Lelijke naar bed. Dan blies ze op haar twee vingers om haar paard te roepen, het was er eentje dat de Lelijke voor haar gestolen had uit de stal van Sint-Nicolaas, en voordat de zon opkwam draafde ze op de rug van Hete Bliksem door de stoffige woestijn een nieuw avontuur tegemoet.

Ze liet een spoor achter van groene bankbriefjes zodat de Goede, de Slechte en de Lelijke haar zouden kunnen vinden als ze haar nodig hadden.

#Psychologische roman

Sheila is een archetype van moederlijke liefde, toonbeeld van onvoorwaardelijkheid. Ze is er altijd als ze haar nodig hebben, zowel tijdens het leven als tijdens de dood.

#allemaalvanbelang