Het beest

De vrouw wilde een verhaal. Ik was nog maar net uit mijn ei gebarsten. Om haar ter wille te zijn, spuwde ik een paar zinnen in het zand. Ik spreidde mijn vleugels en ik maakte een eerste vlucht. Het was een warme, rokerige dag en ik had echt wat frisheid en zuurstof nodig. 

Wanneer mijn poten de begane grond weer raakten, zei de vrouw dat ik de draak mocht temmen.

“Oh nee!” Riep ik. Toen dacht ik nog dat ik een vogel was. Het duurde een paar maanden vooraleer ik besefte wat we waren. Zij wist het al veel langer. De vrouw was net als ik, een kopje van het beest. Haar hypnotiserende reptielenogen flonkerden als glasmozaïek toen ze zag dat ik het eindelijk begreep.

We waren allemaal goed in iets. Sommigen blonken uit in de diepere klanken van het kelengezang. Anderen schitterden dan weer in de hogere tonen van de kopstem. De langnekjes excelleerden in sierlijkheid en gratie, en de kortnekjes waren dan weer ongelooflijk sterk in het spugen van vuurflinters die samen heerlijke tekenpatronen door de lucht vormden.

Kort daarna gingen we op weg. We vlogen over bergen en dalen en we klopten overal aan waar we het gevoel hadden welkom te zijn. We traden op in stulpjes en paleizen. Soms verloren we wat koppen en soms kwamen er wat koppen bij. De mensen gaven ons steeds andere namen en onze schubben veranderden van kleur naargelang de belichting.

We leefden passioneel onsterfelijk lang en zeer gelukkig als theaterdraak.