Witloofgedicht 

Je leerde - Je werd

Je leerde - Je werd 

Klimaat-haiku's

(Pixabay-plaatjes)

Suske en Wiske en het domoticaanse kerstwonder

Het domoticaanse kerstwonder

Suske en Wiske hebben een mislukte bevrijd-de-zeehonden-actie gevoerd en daarom zitten ze op kerstavond in een gevangenis op de Noordpool. Alle Inuït zijn naar het dorp en zij blijven achter in een kille, onverwarmde cel. Er steekt een poolwind op die door de gevangenismuren heen waait. Daar zitten die twee moedige rebellen nu te versterven van de kou.  Bibber-bibber-bib. Hun lichaamstemperaturen cakewalken naar gevaarlijk vasovagale diepten en er beginnen ijspegels in hun oren te groeien. Straks eindigen ze als bevroren kerstlijk zoals dat meisje met de zwavelstokjes. Maar dan gebeurt het wonder! De chauffage springt aan, helemaal uit zichzelf.  

De blokkade

N.A.V. schrijfopdracht #274 op Sol

Er is een blokkade op de autosnelweg. De file duurt langer dan gewoonlijk. Ze weten niet precies waar het nu voor is, er zijn tegenwoordig zo veel burgerprotesten dat Billy en Bollie er zich niet druk meer over maken. Op de autoradio is enkel slechte muziek te horen, ze hebben geen CD’s meegenomen en daarom schakelt Bollie de zender maar uit. Billy en Bollie houden wel van flauwe groentegrappen en daar vullen ze hun tijd wat mee. ‘Het is groen en zoeft van een berg? Een skiwi. Haha.  Het is groen en heel erg vrolijk? Slalalalala. Haha. Het is een groen en springt door het bos? Een dophertje. Haha. Het is paars en het werkt in een restaurant? Een obergine. Haha. Het is groen en kan niet zinken? Andrijvie. Haha. Het is wit en vormt ontploffingsgevaar? Een BOEMkool. Boem, boem. Haha. Het hangt in een boom en het zingt: ik ben geen appeltje, ik ben geen appeltje? Een zotte peer met een persoonlijkheidsstoornis. Haha.’ Hoewel ze de grappen al tijden kennen, lachen ze zich een bult tot Billy en Bollie de reusachtige, automobielverslindende ananassen op zich af zien komen, gevolgd door een kudde woest geworden bananen. Een ramp voltrekt zich. Mensen en auto’s worden voor de ogen van de twee vrienden verslonden door tropisch fruit.

Billy en Bollie springen uit hun wagen, zoeken zich als hazen zigzaggend een uitweg door de chaos, hup een weiland in, weg van het gevaar en ze rennen voor hun leven. Ze zijn nog nooit zo bang geweest. Ze lopen en lopen, er is geen tijd om wat te vragen en te zeggen, ze negeren de pijn in hun milt en ze blijven maar rennen en rennen. In hun kielzog twee bananen die er duidelijk op uit zijn om hen te pakken te krijgen. Aanvankelijk lijkt het erop dat ze hun achtervolgers van zich af kunnen schudden, maar de bananen winnen steeds meer terrein. Billy en Bollie lopen nu in de Burgemeester-De-Vlaminckstraat. Ze naderen het jeudhuis. Billy bonkt de deur open. ‘Vlug,’ zegt hij tegen Bollie. Ze stormen de kelder in, sluiten de deur, barricaderen de deur met een kast en laten zich dan uitgeput op de bank in de hoek vallen. Zwaar doorhijgend van het harde lopen zitten ze een tijdje op de bank, ze zien bloedrood, het zweet gutst van hen af en het dringt nauwelijks tot hen door waar ze zojuist aan ontsnapt zijn. ‘Dit is waarschijnlijk de allereerste blokkade van genetisch gemanipuleerd fruit die wij hebben meegemaakt,’ zegt Billy bedenkelijk tegen Bollie. ‘Juist,’ zegt Bollie. ‘En wij hebben het overleefd.’ De twee vrienden kijken elkaar stralend aan en bezegelen hun redding met een wederzijdse omhelzing. Op dat moment rollen ze van de bank af. Nooit hebben ze zich afgevraagd waarom de bank in de hoek stond en waarom ie zo harig was. Ze hebben er ook de kans niet toe gekregen.

(🤫 Het was kakikleurig, het was stout, het stond in de hoek, het was genetisch gemanipuleerd, het was vliegensvlug en het at twee brave jongens op. 😝)

Ik ben opgestaan vandaag. Dit keer zonder paniek. Zonder precies te weten waarom tikte ik me uit de vrieskoffer. Het was een vet-impuls, denk ik. Mijn vetreserves zijn altijd al te klein geweest. Ze hebben dat genetisch vastgesteld. Ik heb te weinig opslagcellen. Sommige mensen zijn als beren, enkelen als schildpadden, ik ben misschien een soort bosmarmot.

Terwijl de anderen rustig verder sliepen, stommelde ik het slaapvertrek uit om de keuken op te zoeken. De algendrankjes uit de koelkast liet ik links liggen. De havermout leek me een beter idee. Met behulp van wat melkpoeder en wat suiker maakte ik er een papje van. Ik at tot ik warm werd.

Toen ik me voldoende gesterkt voelde, trok ik naar de computerkamer. Ik schrok toen ik de data raadpleegde. Nooit gedacht dat ik het zeventig lichtjaren zou kunnen uithouden zonder eten of drinken, een persoonlijk record! Nog dertig lichtjaren te gaan voor we onze bestemming zouden bereiken.

Ik moest terug. Als je tussen twee bestemmingen in wakker wordt, is er maar zuurstof voor een uur. Ik kan niet verklaren waarom het me onverschillig liet hoeveel tijd ik nog kon ademen. Misschien was ik op zoek naar zingeving of op z’n minst een reden voor mijn bestaan. Je bent behoorlijk groggy als je na enige jaren wakker wordt in een ongekend magnetisch veld. Het is een aanslag op bioritme en oriëntatie, je spieren werken nauwelijks mee, en het stelt de startup van je brains behoorlijk op de proef. Het was een wonder dat ik wist wie, wat en waar ik was. Mijn impulsen stuurden me naar de databank. De zoekmachine schonk me een fotoalbum van ons team. Gezichten en namen vulden mijn herinneringen. Wat ik in mijn geest beleefde stak schril af met de kille stilte in de computerkamer. Nu wist ik weer waarom ik terug moest naar de slaapvrieszaal. Over dertig jaar zouden we weer samen zijn. Het zijn altijd mensen. Mensen waar we voor leven of sterven, of door vuur of ijs willen gaan. De gedachte riep de dichter in me op.  Ik surfte naar het logboek en schreef er een haiku in: 

“Dertig lichtjaren

Eenzaamheid en duisternis

Korte dag van hoop”

Het typen van de woorden ging vlot, maar toen ik opstond zakte ik door mijn benen. Ik voelde me genoodzaakt om me al kruipend voort te bewegen. Door een raampje zag ik een verbuiging van de sterren. Misschien naderden we een transitie-zone of waren we dicht bij een deformatiedriehoek. Het kostte me wat moeite, maar de hoop op weerzien gaf me perspectief en dat maakte dat ik het kon opbrengen om me in de smalle, koude bewaarkist te hijsen. Vlak voordat ik me voelde bevriezen bedacht ik dat de afwas er nog stond. Daar was de dag helaas te kort voor geweest.

#Genre-medley #HansEnGrietje

Denk er het volgende muziekje bij... 

Oké? Hier komt het: 

#Sprookje

Er was eens een moeder die onvoldoende middelen had om haar kinderen te voeden. Ze bracht haar Hansje en haar Grietje naar een omgehakt bos - in die tijd waren alle bossen omgehakt en door de klimaatverandering gewijzigd in woestenijen - met het doel hen te redden. Ze zei het met niet zoveel woorden, maar in haar hart leefde de hoop dat zij zich daar zelf zouden omscholen tot rover. Zij wilde zelf niet meer leven, maar wie was zij dat zij mocht beslissen over het lot van haar nakomelingen? De vrouw ging naar huis, bereidde een sobere maaltijd en dronk het gif van Frankrijk waar haar man eerder aan bezweken was.

#Sci-fi

Het papillenprogramma helpt je met eten. Ze programmeerde haar papillen op aardappelen met knoflook. Het smaakte haar voortreffelijk hoewel de maaltijd nog steeds bestond uit de stoffelijke resten van haar recent overleden ouders.

#Gothic 

De knoflooksmaak zou haar beschermen. Ze at er extra veel van voordat ze naar boven ging. Vampie kon haar niets maken. Op de zolder stond de kist. Ze zou hem openen na middernacht. Voor alle zekerheid nam ze ook een kruisbeeld mee.

#Thriller

Ze klom de trap op, met een hand op de leuning die steeds meer aan kracht verloor… *MuziekjeMetGillendeVioolsnaren*

#Chicklit

Ze was amper boven en hij stond haar al op te wachten. Ze stortte zich in zijn armen voor de eeuwigheid.

#Detective

‘De doodsoorzaak van de twee kinderen is eenvoudig: Uitdroging. Maar dat van de vrouw ligt wat ingewikkelder.’

‘Sherlock, de vrouw heeft aardappelen en knoflookbollen gegeten.’

‘Daar kan het onmogelijk aan liggen, Watson. Nee maar! Jeetje. Ze heeft ook pesticiden gedronken. Kijk maar naar de fles. Zie je wel: het is geen biologische Bordeaux.’

#Spaghettiwestern

Goede Hans, Slechte Griet en de Lelijke Houthakker gooiden vier grote jutezakken met groene dollars op de keukentafel. Fijn, dacht de vrouw, ze hebben eindelijk ook eens aan mijn deel gedacht. Ze roosterde een jakhals aan het spit, grilde een paar maiskolven, bakte een paar aardappelen in de knoflookboter, schonk hen Schotse whisky, bracht De Goede en De Slechte naar bad en ging met De Lelijke naar bed. Dan blies ze op haar twee vingers om haar paard te roepen, het was er eentje dat de Lelijke voor haar gestolen had uit de stal van Sint-Nicolaas, en voordat de zon opkwam draafde ze op de rug van Hete Bliksem door de stoffige woestijn een nieuw avontuur tegemoet.

Ze liet een spoor achter van groene bankbriefjes zodat de Goede, de Slechte en de Lelijke haar zouden kunnen vinden als ze haar nodig hadden.

#Psychologische roman

Sheila is een archetype van moederlijke liefde, toonbeeld van onvoorwaardelijkheid. Ze is er altijd als ze haar nodig hebben, zowel tijdens het leven als tijdens de dood.

#allemaalvanbelang

Onder de boom - div. auteurs

                   

                Ik sta in een bomenbundel!!! \o/ \o/ \o/ 

                               

   Onder de boom, Schrijfwedstrijd, Schrijverspunt 2019

Schrijverspunt organiseerde in de zomer van 2019 een schrijfwedstrijd met als thema ‘Onder de boom’.

De jury, bestaande uit Irene van Wesel van uitgeverij Tekst & Inzicht en Wouter Grootenboer van Schrijverspunt, hebben de meer dan 250 ingezonden verhalen vakkundig beoordeeld. Peter van Duijvenboden wist ze het meest te bekoren en werd tot winnaar uitgeroepen.

De vijftig beste verhalen van de volgende auteurs zijn opgenomen in de bundel: Peter van Duijvenboden, Hanneke IJdema, Agnita de Ranitz, Annette Rijsdam, H de K, Daan Kogelmans, Merel Olden, Tonja Versluis-Markestein, Johanneke Kramer, JoostB., Snezana Nedeski, Anouschka Harms, Romeo Mazzei, Iris van den Oudenrijn, Kevin Tarwaal, Eowen Valk, Birgit van der Jagt, Daphne Soares, Tony Hiemstra, Lieven Vandekerckhove, Connie van Vuuren, Nele De Deyne, Paul van Acker, Renske van Eekelen, Pepijn Vissers, Izzy van der Horst, Everdien Sambrink Sanderink, Hasan Habibovic, Ben Blom, NINA Vergoossen, Wouter Blokdijk, Ellen Willième, Leonie Pas, Marjolein Bijvoet, Demi Ramki, Cecile Koops, Ewald Hagedorn, Kirsten van Ierland, Arno Berendts, Myrthe Wubs, Lucy Neetens, Annette Akkerman, Minouk Barkey Wolf, PJ van Helden, W.J. (Hans) Villerius, Dries Hollebekkers, RiZ Lammers, Lisa Neeleman, Harmke Roestenburg, Tessa Snellink.

De bundel kan tot 1-10-2019 met 10% korting worden aangeschaft via deze boekenwinkel van Schrijverspunt. Levering van de bestelde boeken zal begin oktober dan plaatsvinden. Na 1-10-2019 is de bundel te koop in elke boekenwinkel in België en Nederland voor de aangegeven verkoopprijs.

                                          Thuya Géant, De Levensboom.

                                          Schaduw en schoonheid.

                                          Rust en zuurstof.

                                         Wijdvertakt. Voor iedereen een plekje.

                                      Wifi-vriendelijk en ergonomisch. 
                                      Er bestaat geen zachter schors om op te liggen.

“Wij zullen onze levensstijl niet opgeven, wij zullen blijven vreten en wij zullen grote jongens blijven!” Iedereen juicht. Iedereen applaudisseert. Hij stelt hen gerust. Hij is een van hen. Een man die weet hoe de wereld in elkaar zit. Die de poezen van de vrouwen kent. Al heeft hij dan zelf een soort van champignon in zijn broek. President Veelvraat, toonbeeld van welvaart en voorspoed, door hebzucht en onderdrukking, maakt zich geen zorgen om zijn volk of over de planeet waarop hij leeft. Hij heeft namelijk al een plan en een raket. En ach, als het hier helemaal op is, dan reist hij door naar Mars.  Met zaailingen van goud- en zilvermunten om daar bossen en rivieren van te maken. 

Op Mars schijnen bomen sneller en veel gemakkelijker te groeien dan op onze aarde. President Veelvraat heeft een hele lieve kleuterjuffrouw gehad die hem de basis van het tuinieren aanleerde. Zo plantte hij iedere dag lang een muntstuk in de schooltuin. Op het einde van het schooljaar ging hij met tien kilogram aardappelen naar huis en de dochters van de juf kochten tijdens de zomermaanden iedere dag een ijsje.

# 

Het volk van de meerderheid heeft zijn zin gekregen: het mag eten en pakken wat er te pakken valt en werken tot het dood valt. Dat doen ze dan allemaal, in exact dezelfde volgorde.

President Veelvraat en zijn familie vinden dat het tijd is om te vertrekken met de raket naar Mars. Spreekt vanzelf dat hij aan het raampje zit. Groot is zijn verbazing wanneer hij vanuit Azië een grote glazen bol omhoog ziet stijgen. Ze zoeven samen door de ruimte en geïntrigeerd blijft Veelvraat kijken naar de bol.

Doorheen het glas ontwaart hij spleetogen, bomen en rijstvelden. Hij huilt bittere tranen wanneer het tot hem doordringt dat de raket van de gehandicapten veel groter is dan die van hem.

Links: de basis van het tuinieren, volgens Veelvraat.
Foto gevonden op Pixabay.

Claudia en drie andere ultrakorte verhalen

#Vier ultrakorteverhalen :

Over Tommy, Wilfried, Joris en Claudia.

Lachen met Jessica

Jessica heeft de neiging om af te dwalen van het onderzoeksonderwerp omdat iemand haar ooit eens uitgelachen heeft met ‘haar dure titel’ en haar ‘dure woorden’.  Hoewel het enige jaren geleden is, snijden de pijnlijke woorden vandaag extra hard in haar ziel als ze het pakketje op haar bureau ontvangt. Dat komt wellicht door de neerbuigende toon van de afzender.

Het lijken wel opgepoetste, zwarte kooltjes. De sclerometer ligt in haar nabijheid en daardoor maakt ze er gebruik van. De hardheidsschaal van Mohs geeft een absolute hardheid aan van 100, wat te vergelijken is met de hardheid van kwarts. Een van de kooltjes is wat groter dan de andere en wat lichter van kleur, wat meer neigend naar het donkerbruin in plaats van het absolute zwart. Ze wil de grotere bol, er zit een barst in aan de voorkant, juist oppakken om hem ook aan het onderzoek van de sclerometer te onderwerpen, tot ze een fijn bewegend draadje opmerkt. Het ligt op de bol en het beweegt sierlijk. Het is zo fijn als een menselijk haartje. Maar die bewegen niet uit zichzelf als ze zich bevinden in een windstille ruimte, toch?

Jessica houdt haar adem welbewust in en ze kijkt verder naar het zwiepende haartje. Kleur is moeilijk te omschrijven omdat het zo fijn is dat je het met het blote oog nauwelijks kunt zien, het zou lichtbruin of blond kunnen zijn onder de microscoop. Maar ze weet het al zonder de microscoop. Meneer De Dikdoener heeft last van wormen. Zijn lichaam is een hotelschool van parasieten. Zeg nooit zomaar stront-onderzoeker tegen een gediplomeerde laborante.  Dure woorden zijn niet uitgevonden om onkunde mee te camoufleren.

N.a.v. Wekelijkse schrijfopdracht op Sol. 

Muilkorven voor snoeken

Er waren verkiezingen in de snoekvijver. Iedere snoek had zijn eigen programma. Ze waren allemaal voor onbeperkt schransen van eenden, kikkers, ratten, vijvervissen en watervlooien voor zichzelf alleen.

Een snoek vond dat er beperkingen moesten komen op het menu, voor iedereen, om het snoekenbestand op langere termijn in stand te houden. Hij was niet populair en werd niet verkozen. Sterker nog: de andere snoeken deden hem een muilkorf om zodat hij de eerste snoek was die overleed wegens gebrek aan voedsel. Het volgende seizoen moesten ze hun eigen jongen opeten. Het eindigde met een uitsterving van alle vijverleven. 

Daarom wil ik graag een abstracte lans breken voor positieve discriminatie voor tegenwijzerzinzwemmende snoeken met onpopulaire programma’s die bestemd zijn voor iedereen.

Ook op 120-woorden. 

Karpers en sardientjes aan de leiband alstublieft

Een droomvisioen is abstract. Ik heb er veel en er komen er steeds meer bij. Wat zou het leuk zijn als ik mijn collectie aan jullie zou kunnen tonen. Ik kan helaas alleen proberen, maar dan nog blijft de wrede waarheid overeind, met name dat het visioen tot op heden altijd ongrijpbaar is gebleven en dat het steeds maar in onvolledige extracties blijft hangen. Salvator Dali verwoordde precies wat ik wil zeggen: ‘Dat wat ik als echt geniaal beschouw, zijn mijn visioenen, niet datgene wat ik precies realiseer. En het enige verschil tussen mij en een gek is dat ik niet gek ben.’

En jij?

Jij bent zelf een rariteitenkabinet. Voilà. Zo dus, Chupa-Chups, dat je dat maar nooit vergeet.  

Ook op 120-woorden.

Ridders van de toekomst

Ridders van de toekomst

De ultramoderne ridder rijdt niet meer. Hij verplaatst zich noch te paard, noch met het stalen alternatief. Hij gebruikt de volledige energie van het eigen lichaam.

Er hangt een masker voor zijn neus. In dat opzicht verschilt hij niet zo veel van de mannen die hun gezicht, ooit, in vroeger tijden, bedekten met een helm. Aan dat masker hangt een slangetje dat verbonden is aan een apparaat op wieltjes, die op moeilijker begaanbaar terrein veranderen in pootjes.

De nieuwe ridder is bevrijd van gender. Ook vrouwen en kinderen zijn nu toegelaten tot het ambt. De moderniteitsridders gaan de strijd aan tegen het afval. Zo zorgen zij er bijvoorbeeld voor dat hun koolstoffen tijdens het uitademen direct worden omgezet in elektriciteit.

Ook op 120-woorden.

De eenzame prinses

Er was eens een prinses die eenzaam en alleen woonde in een paleis. Men beweerde dat het kwam omdat ze alle huwelijkskandidaten een voor een had afgewezen en daarna haar personeel en haar familie de laan uit had gestuurd. Maar daar was niets van aan. Toch ging het verhaal zo de wereld rond. Dat is meestal zo wanneer je maar een kant van het verhaal hoort.

Vooreerst had ze nooit een deftig huwelijksaanzoek gekregen. Ten tweede hield ze van haar familie en haar personeel. En ten derde: Prinses Eulalie was een door en door goed mens. Naast haar leven op het paleis was ze ook verpleegster.

Ze zorgde heel goed voor haar patiënten die in de stulpjes rondom het paleis woonden. De meesten van hen waren grote sukkelaars omdat ze in de oorlogen van de koningen hadden moeten vechten, ze misten een oog, een been of een arm. Velen van hen waren hun gezond verstand verloren en waren een beetje gek tot zeer krankzinnig, sukkelden met PTTS en andere angsttrauma’s, de nasleep van de onzichtbare wonden die een oorlog altijd met zich meebrengt.

Op een dag besloot ze dat ze een boek wou schrijven over de gevolgen van de voorbije oorlog zodat niemand ooit meer oorlog zou willen voeren. En toen gebeurde er iets vreemds. Alle mensen in het paleis werden ineens onzichtbaar. En wat nog straffer was: de onzichtbaren praatten alleen nog over haar. Ze vertelden gemene dingen die waar waren en gemene dingen die geen waar waren. Ze werd er gek van. Soms probeerde ze zich te mengen in het gesprek, maar daarop kreeg ze alleen maar hoongelach als antwoord op.

De onzichtbaren haalden klopgeestgrapjes met haar uit. En vanaf toen ging het van kwaad naar erger. Ze beperkten zich namelijk niet tot haar alleen als slachtoffer. De patiënten waren gemakkelijk gek te krijgen, want ze waren namelijk al een beetje gek. En in plaats van vooruit gingen de patiënten steeds maar achteruit. Het werd zo erg dat een van hen niet meer wilde leven. Het eindigde in zelfmoord. De prinses probeerde het kwaad zoveel mogelijk te beperken, maar de onzichtbaren deden verder met hun gepest. De zelfmoorden onder de ongelukkige oorlogsslachtoffers namen maar toe.

De prinses kwam nooit toe aan het schrijven van haar boek. Maar ze wist wel een mooi verhaal neer te pennen. Ze had het laten lezen aan de laatste oorlogsheld. Het was nog niet helemaal af. De eenogige man gaf het met een glimlach terug aan haar vooraleer hij de wereld verliet. ‘Dit was zo mooi dat ik nergens bang meer voor ben.’

De onzichtbaren waren geïntrigeerd door de laatste zin die deze man had uitgesproken en ze wilden het verhaal ook wel eens te lezen krijgen. Ze waren namelijk allemaal erg bang van elkaar en ze wilden zeer graag weten hoe ze zich daartegen konden wapenen. Daarom werden ze een voor een, allen weer zichtbaar.

Maar ze waren te laat. Ze kregen het verhaal nooit te lezen. De prinses werd overvallen door een hersentumor die zich razendsnel uitzaaide over alle organen van haar lichaam. Ze kon het verhaal niet meer afwerken en ze zou weldra sterven als de allerlaatste gutmensch ter wereld.

Nu kun je wel zeggen dat dit geen goed einde voor een sprookje is. Maar van haar kant bekeken was het dat juist wel.

Waarschijnlijk kwam het door de tumor dat ze haar kwelduivels eindelijk zag zoals ze waren: doordrongen van lelijkheid en egoïsme. De liefde die zij liefde noemden verwarden zij met macht en medelijden begrepen zij als leedvermaak. Ze leken op mismaakte varkentjes met hun valse, dichtgeknepen oogjes, hun spitse snuitjes en uitstekende hoektandjes.

Toen ze hen gezien had zoals ze waren, besefte ze dat ze haar verhaal nooit zouden begrijpen en dat er geen plaats meer was voor goedheid op de wereld. Het eerste deeltje dat ze reeds geschreven had, at ze op, versnipperd in een bord vanillepap, gekruid met wat arsenicum. De zwijnen zouden de parels toch maar bevuilen.  

Een ziekelijk hart moet zwijgen

Voor de oorlog leed niemand honger. 
Toen kwam er een man met een gewond hart. 
Zijn meisje wees hem af. Ze was Joods. 
De gekwetste man kon alleen nog enkel boze woorden spuwen. 
De mensen werden besmet. 
Daar kwam waanzin en oorlog van. 
Tijdens de oorlog was er honger. 
Na de oorlog was er honger.

55-woorden-verhaal op schrijverspunt

I Daniel Blake

Ben je jong en sterk en geloof je in de fabel van de maakbaarheid van je eigen gezondheid? Stem vooral verder voor het Vlaams Behang, de NVA en de smurfen. De blije boosdoeners zullen erg blij met je zijn. 

Tijdens de kiescampagne was het opvallend stil rond gezondheidszorg. Dat baart me zorgen. Ik vermoed dat ze verder zullen gaan met privatiseren zodat de bedrijven nog winstgevender kunnen worden, de armen weer een beetje armer en de rijken veel te rijk.

Weldra mogen jullie allemaal aanschuiven aan de voedselbank.Of je medemens gaan opeten. Kannibalisme wordt nu al door overheidsleden gepromoot in China.  

De film gezien? 

Dit wordt jullie realiteit. Als mensen elkaar niet meer als mens bejegenen.

Je voelt de boosheid op straat. Wij weten exact hoe u zich voelt. Wij gaan mee in uw boosheid. Wij zijn samen boos en zo worden we nog bozer.
U bent boos omdat het leven steeds duurder wordt en omdat u langer moet werken. Wij begrijpen dat. Daarom zeggen we er niet bij dat dit allemaal van ons komt. U bent boos omdat de banken jullie geld afpakken. Wij doen daar niets aan want we willen dat u boos blijft.Wij laten u voelen dat we het voor u oplossen terwijl we ondertussen juist het tegenovergestelde doen want we willen ons inkomen uit boosheid niet verliezen.
We houden van destructie, van ruziemaken en zondebokken zoeken. Wij zijn de blije boosdoeners.

Slopend

Slopend

“Die schouw moet eruit,” zei de man die ik steeds minder liefhad naarmate mijn buik verder bolde en hij het huis steeds verder onder handen nam. De keuken was de enige plek die enigszins nog heel was. Mijn zwangerschap had een rare uitwerking op hem. Daar was de waanzin in ieder geval zeer zeker mee begonnen. En nu ik ongeveer 8 maanden was, begon de wanhoop ook bij mij toe te slaan. Met welke gek had ik een kind gemaakt? Ik kon Billy zo inschrijven voor “Help-mij-man-is-opeens-een-klusser-geworden-en-hij haalt-het-niet-door-de-lange-wachtlijsten-van-de-geestelijke-gezondheid”…

Ik knikte en zei maar niets. Straks begon hij weer over draken die hun eieren het liefst in schouwen legden en dat we dat niet wilden hebben als de baby kwam. Ik deed heel hard mijn best om mijn nare opmerkingen voor me te houden en in te slikken. Het had toch geen zin. “Ik ga koffiezetten, schat,” zei ik dan maar.

Hij keek me blij aan en gaf me een zoen op mijn neus terwijl ik me omdraaide om de trap te nemen voordat hij weer met de sloophamer zou zwaaien. Vanwaar haalde hij de energie? Waanzin was de enige reden die ik kon bedenken. Zelfs de wieg had hij verbouwd, er was geen zeggen aan geweest. Nu leek het eerder op een rieten vogelkooi in plaats van op een kinderbedje. Superveilig, dat wel. Daar was hij manisch lang mee in de weer geweest.

Het was steeds erger geworden. De voorbije weken sliep hij amper. Zijn visioenen over veiligheid namen toe en daarmee verloor hij ook steeds meer binding met de realiteit. Was Billy de enige man die leed aan een prenatale zwangerschapspsychose? Maakte hij te veel oestrogeen of prolactine aan? Ik moest hem bij de dokter krijgen.

Nu de schouw, verzuchtte ik toen ik het koffieapparaat aanzette. Wat zal het morgen zijn? Als mijn moeder niet zo ver van me af woonde, was ik al verhuisd. Bezorgd keek ik naar het daverende plafond. Misschien losten mijn zorgen zich vanzelf op als ik maar op dit plekje bleef staan… Op dat moment, bezorgde de baby in mijn buik me een paar stompen. Alsof mijn toekomstig kind me wou berispen voor deze verwerpelijke gedachte. En ik had nog niet eens een naam voor haar. Onwillekeurig onderdrukte ik een snik. Mijn wangen waren al nat. Toen besefte dat ik huilde.

…

Ik vroeg me af waarom het ineens zo stil geworden was. Dat was niets voor hem. Er was misschien iets gebeurd. Had hij met de hamer op zijn handen geklopt? Nee toch. Ik liep naar de trap en ik botste tegen hem op.

“Monica, Monica: ik denk dat ik het gevonden heb!” Hij huppelde op en neer voor mij met een blinkend kistje in zijn handen. Ik werd er duizelig van.

“Eerst koffie,” zei ik. En na een verkwikkende kop, ik fleur er altijd van op, deden we het zilveren sigarenkistje samen open.

Er zaten drie polsbandjes in. Eentje met de naam van “Billy”, eentje met “Monica” en eentje met… “Mathilde” erop gedrukt…

“Mathilde,” zei ik beverig. “Het is een mooie naam.”

“Er zit een briefje bij,” antwoordde Billy en hij las het aan me voor: “Shalom. We komen jullie oppikken bij de eerstvolgende equinox. Gelieve iets aan de bomen in de achtertuin te doen opdat we goed kunnen landen. Shalom.”

Billy straalde. En voor het eerst, sinds lange tijd, las ik enige vorm van rust in de ogen van de man die ik toch nog steeds liefhad.

En zo kwam het dat de vrede in huis opnieuw bezegeld werd en dat hij een vliegplein maakte van onze achtertuin, precies drie weken voor de geboorte van ons Mathilde. De equinox kwam nooit. Maar dat was ook niet meer nodig. Billy hervond zijn slaappatroon. En het was alsof hij, met iedere boom die hij velde, weer een stukje normaler werd. We hebben het maar bij één kind gehouden.

N.A.V. Wekelijkse schrijfopdracht op Sol.

Drie geslaagde voorstellingen, duizend mooie herinneringen...

Riding gag Renault

Na talloze voorbereidingen is het eindelijk zover. Je krijgt een plaatsje in het zenuwcentrum op een verhoogje naast de zaal. Samen met meneer Licht&Geluid en mevrouw De Volgspot heb je een prachtig overzicht op het publiek, de beamer en het podium.

Je weet dat je geen slapstick hebt geschreven, maar eigenlijk wil je toch dat de mensen lachen om de grapjes die je erin hebt gesmokkeld. Ik kan je verzekeren dat het spannender is dan een voetbalmatch. Veel lastiger ook, want in het zenuwcentrum behoor je niet te gillen.

…

Me?

Geluksvogel jawel.

Je suis un big breedsmoelkikker right now.

Do not kiss me please.

Ik blijf graag nog even op dit rozig wolkje indien er zich geen noodgevallen voordoen.

…

 😊🙂🙃😊🙃🙂😊🙃🙂😊🙃🙂😊🙃🙂😊🙃🙂😊🙃🙂😊😊🙂🙃😊🙃🙂

Het beest

De vrouw wilde een verhaal. Ik was nog maar net uit mijn ei gebarsten. Om haar ter wille te zijn, spuwde ik een paar zinnen in het zand. Ik spreidde mijn vleugels en ik maakte een eerste vlucht. Het was een warme, rokerige dag en ik had echt wat frisheid en zuurstof nodig. 

Wanneer mijn poten de begane grond weer raakten, zei de vrouw dat ik de draak mocht temmen.

“Oh nee!” Riep ik. Toen dacht ik nog dat ik een vogel was. Het duurde een paar maanden vooraleer ik besefte wat we waren. Zij wist het al veel langer. De vrouw was net als ik, een kopje van het beest. Haar hypnotiserende reptielenogen flonkerden als glasmozaïek toen ze zag dat ik het eindelijk begreep.

We waren allemaal goed in iets. Sommigen blonken uit in de diepere klanken van het kelengezang. Anderen schitterden dan weer in de hogere tonen van de kopstem. De langnekjes excelleerden in sierlijkheid en gratie, en de kortnekjes waren dan weer ongelooflijk sterk in het spugen van vuurflinters die samen heerlijke tekenpatronen door de lucht vormden.

Kort daarna gingen we op weg. We vlogen over bergen en dalen en we klopten overal aan waar we het gevoel hadden welkom te zijn. We traden op in stulpjes en paleizen. Soms verloren we wat koppen en soms kwamen er wat koppen bij. De mensen gaven ons steeds andere namen en onze schubben veranderden van kleur naargelang de belichting.

We leefden passioneel onsterfelijk lang en zeer gelukkig als theaterdraak.